برگزاری همایش بزرگداشت مرحوم میرزا ستّار ذاکر اردبیلی (ذاکر الحسین)

      مرحوم میرزا ستّار ذاکر اردبیلی (ذاکر الحسین) حدوداً سال 1260 هجری شمسی در کوچه ی عبدالله شاه ؛ که یکی از محلّات قدیمی اردبیل و از شعبات محلّه ی پیر عبدالملک (ره) می باشد و به گواهی تاریخ ، تأسیس آن به دورانِ ناصرالدَین شاه قاجار مربوط میشود ، دیده به جهان گشود . حوالی 8 سالگی به همراه والدین خویش به شهر قُبا (یکی از شهرهای کشور آذربایجان) سفر کرده ، حدود 20 سال در آن دیار زندگی میکند .

   سپس به زادگاه خویش ، اردبیل مراجعت نموده در کوچه ی محل تولدّش سکنی می گزیند. این مدّت اقامت در آذربایجان باعث میشود مرحوم ذاکر  با قواعد و ادبیات زبانِ اصیلِ آذری  آشنایی کامل پیدا کرده و این مهارت و تبحّر را در اشعار نغز و سلیس خویش به نمایش بگذارد . بنا به قول اکابر و ریش سفیدان، مرحوم ذاکر علاوه بر اینکه در آذربایجان ، به تعلّمِ زبان اصیل آذری پرداخت ، بعد از بازگشت به اردبیل ، باز هم به کسب علم و دانش روی نهاده و در مکتب خانه ی میرزا عزیز مرحوم ، در محضر آن استاد فرزانه نیز به فراگرفتنِ علوم قرآنی ، حدیث ، تاریخ اسلام  و ادبیات کهن فارسی و ترکی روی آورد .

     تأهل را بر تجرّد مقدم شمرده با بانویی مؤمنه و باتقوا به نام نوش آفرین ازدواج نمود. لیکن مع  الأسف ، شجره ی این ازدواج ، ثمری با عنوان فرزند به بار نیاورده و نام مرحوم ذاکر را  إلی الأبد در جرگه ی بلا وارثین قرار داد . وی از شخصیتی کاملاً متواضع برخوردار بود . مردی بلند بالا و لاغر اندام ، دارای سیمایی نورانی ، کلاه دؤری سیاه بر سر ، عبایی قهوه ای رنگ بر دوش ، تسبیحی سیاه رنگ در دست و اذکار الهی جاری در زبان که با رسیدن دوران کهولت ، عینکی ذره بین و عصایی چوبی نیز به هیئت ظاهری آن مرحوم اضافه شد . در ایام ماه محرّم ، کمتر سخن میگفت ، شالی سیاه از گردن آویزان کرده و عبایی سیاه رنگ به دوش می انداخت و غرق در ماتم حسین (ع) می شد . وی تمام عمر خویش را صرف کسب معنویت نموده و اصلاً اهمیتی  به مادیّات و تجملات دنیوی قائل نبوده و ازطریق عریضه نویسی و پرورش گل های زینتی ، امرار معاش می نمود . بعضاً نیز با تحریر قرارداد (سر خطّ) نوحه خوانان ، تبرکاً و تیمناً مبلغی با عنوان حقّ التّحریر ، توسط همان نوحه خوان یا ریش سفید محله ی مزبور در قرارداد به وی پرداخت میشد